урт наслаарай гэдэг нь ерөөл биш хараал болж байх шиг байна...

Ахын маань гэр бүл ээж аав болон эмээгийнхээ хамт амьдардаг. Эмээ нь нас сүүдэр 96 гарч яваа буурал бий. Тэрээр БНМАУ-ын Хөдөлмөрийн баатар, анхны багш, ардын болон гавъяат багш Д.Базарын агсны гэргий. Базар багшийн адил Буриад Монгол хүн. Базар багшийн зургийг дээр үед хэвлэгдэн гарч байсан улаан өнгийн хавтастай "Хүүхэд Залуучуудын Нэвтэрхий Толь"-иос олж үзэж болно. Түүний өөрийн гараараа бичсэн намтарыг хэдэн жилийн өмнө уншиж билээ. Монгол бичгээр маш цэвэрхэн бичсэн байсан санагдана. Ах маань- бүл ах (эгч дүүсийн хүүхдүүд) 6 дугаар анги хүртлээ бүх хичээлээ Монгол бичгээр заалгаж байсан. Тухайн үед ардчилал ялаад Монгол бичигрүү шилжүүлэх гэж үзэж байсан үе. Гэрийн даалгавараа хийгээд сууж байхад нь өвөө нь (Базар багш) " ингэж бичдэггүй юм гэхэд нь өөдөөс нь "үгүй ээ, багш ингэж хэлсэн юм" гээд маргаж байсан, одоо бодохнээ тэнэг байсан байгаа шүү би" гэж ах маань надад нэг удаа хэлж байсан юм.

Хөгшин улиас, модон үүр хоёр

Цаг хугацаатай уралдах мэт хүмүүс урд байгаа зүйлээ үл анзааран хаашаа ч юм бүү мэд, нэг л тийшээ яаран явах агаад тэдгээр хүмүүсийн нүүрнээс баяр баясал олж харах нь ховордож. Нүүр тас хийтэл алгадах мэт жавартай салхинд шарлаж гүйцсэн навчис хийсэн одож хөгшин улиас модыг ганцаарангаар нь орхин одно. Хавар, Зун мөн Намарын салхинд шуугиж асан тэрхүү олон навчис ганц нэгээр, хааяа дөрөв таваараа салхитай хамт нисэн одно. Сүүлчийн ганц навчийг авахаар салхи үлээнэ. Үлээх бүрийд тэрхүү навч "ижилдэн дассан нэгнээсээ салахыг үл хүсэх  нэгэн адил чадах ядахаараа тас зуурч, намайг битгий тавиарай" гэж аврал эрж байгаа мэт харагдана. Хэд хэд хүчтээ үлээсний эцэст тэрхүү навч мөчирөөсөө салж хаа нэг тийшээ яван одох бөгөөд хөгшин улиасны ойр хавьд хэсэг хугацаанд анир чимээгүй  ноёлох шиг болов. Навчисаа алдсан мод зарим нэгэнд хөнгөн уйтгар төрүүлнэ.

Шороо тоосонд дарагдсан шувууны модон үүр навчисаа алдсан хөгшин улиас модонд хань болон үлджээ. Хэн болгонд үл анзаарагдам байрлалд хадагдан үлдсэн тэрхүү модон үүр нар салхи, цас бороонд урьдийн сайхан үзэмжээ алдсан хэдий ч хэн нэгэн шувууг өөр дотроо амьдруулж бусдад үл анзаарагдан өдөр хоногийг өнгөрөөнө. Аль нэг жигүүртэнг үл ялгаварлан шөнө оройн хүйтэн жихүүнээс хамгаалахыг оролдох тэрхүү модон үүрийг хүмүүс тэр бүр анзаарч харахгүй. Хөгшин улиас, модон үүр хоёрыг анзаарч харсан ч гэлээ тэдний гүйцэтгэж буй үүргийг хэн болгон ойлгож үнэлэхгүй нь харамсалтай............